از بوسه به لب های توعشق آمده حاصل

ابروت که دل سمـت کمانش شده مایل

 

دو بهشتند دو چشمت که خدا ساخته شان

همسـایه و با حفظِ دو انگشـت حـدِ فاصـل

 

آشفتگی از موی پریشان تو نشأت گرفته

ز آشفتـگی مــوی تـو عقلـم شـده زایل

 

زیبـایـی جـاری بـه دل شعـر و غـزل ها

از وزن دو ابـروی کمـانیـت شـده کـامـل

 

هـر بـار کـه از بـاغ خیالـم گـذرت شـد

پیچیـد همـه جـا عطـر تو و بوی گلایل

                          ( دلخون )

 

برزخمهای تـو گـر چـه مرهمی نیست

برداشـتـن بارغمـت کـار کمـی نیست

 

از درد ، گـله نزد خــدا می بری تنـها

ویرانه شود شهرشبی رامحرمی نیست

 

مبهوت که خیره درچشمـمی پیداسـت

عشـق درچشم تو نقـش مبهمـی نیست

 

آن دم که زپیشم بروی چنین شوم کـه

آن  بازدمِ آخـری را دگـر دمی نیست

 

این خانه به میخانه مبدل کنم هر آن

لب ترکنی دیوانه شدن رارقمی نیست

 

نـوش ، یارا ! به سلامتیت ، که ما را

هر دم کـه خوشـی دگـر غمـی نیست

                         ( دلخون )

 

 

بوی باران ، بوی حسی آشنا را می دهی

من اسیرم ؛ گویی تو بوی زلیخا می دهی

 

کشتـی نوحـی بـرای این دل طـوفـانـی ام

من مشوش تو مسیر نا کجاها می دهـی

 

از خـروشـانی امواج دلم تا ساحل آرامـشت

فـاصـله از فـرش تا عـرش خـدا را می دهی

 

مانده ام آیا خدا هم هاج و واج چشم توست؟

از دو چشمـت عالمـی را تـو معمـا می دهی

 

می پـرم بـا بـال تـو  تـا اوج معـراج خیـال

آری اینـگونه مـرا یـک شعـر زیبـا می دهی

                                            ( دلخون )